Toespraak door Gertjan Vincent

 

Door: Gertjan Vincent.
Transcriptie van Vincents toespraak bij de crematieplechtigheid voor R.A. (Rudy) Cornets de Groot op crematorium Nieuw Eykenduinen, Den Haag, 10 maart 1991.

Rudy is jarenlang verbonden geweest aan het Lodewijk Makeblijde College. Maar het is uitdrukkelijk niet namens die organisatie dat ik hier een paar woorden wil zeggen. Want uiteindelijk – hij zal de eerste zijn om dat te bevestigen – kun je uitsluitend spreken namens jezelf.

Beste Rudy, het was wel op het Lodewijk Makeblijde dat ik je voor het eerst heb ontmoet als collega. Maar snel werd dat vriendschap. Ik had grote bewondering voor je instelling, zoals je die prachtig verwoord hebt in dat mooie boekje De kunst van het falen. In De kunst van het falen maak je duidelijk dat je niet kiest voor de veilige vaargeul, maar dat je de voorkeur geeft aan de open zee, met kans op schipbreuk, waarbij je je moet vastklampen aan drijfhout en hopen op de bijstand van God. Die instelling heb je verheven tot een levenskunst, want je deed het met grote overtuiging. Met die overtuiging slaagde je er vaak in om uitzichten te verwerven die anderen uit benauwdheid niet durfden op te zoeken, en daardoor soms inzichten te krijgen die die van anderen verre overstegen. Zo is heel opvallend dat je hebt gewaagd kritieken te schrijven over boeken waar anderen hun vingers niet aan durfden te branden, want risico’s was je altijd bereid om te nemen.

Als leraar was je ook een heel bijzonder mens. Je had niets van de orthodoxe leraar, maar veel meer van de manier waarop Vestdijk de ideale leraar omschrijft: niet in wat je zegt of wat je doet, maar in wie je bent, ben je de ideale leraar. En in dat opzicht hebben heel veel mensen inspiratie aan je ontleend. De mensen met wie je dagelijks optrok, mensen in je werkomgeving, en vooral: die talloze kinderen die voor je neus hebben gezeten. Kinderen voor wie de intuïtie nog niet was overwoekerd door de rede. Daar voelde je je prima bij thuis. Die inspiratie heeft er voor gezorgd dat je, ook nadat je van school weg was gegaan, heel veel nog betekend hebt voor alle mensen die daar achterbleven. Die inspiratie zie ik nog dagelijks om me heen.

Je hebt een kostbare erfenis nagelaten. Ik kijk naar je kinderen, en ik zie de tedere poëet. Ik lees je boeken, en ik hoor de vrolijke anarchist. En soms, de heel strijdbare Cornets, wanneer waarden in het geding waren, die hem heel hoog zaten.

Rudy, je rebelse hart heeft het nu begeven. Maar die geest van jou laat zich nimmer kisten.

 

Plaats een reactie