Ongedateerd (VI)

 

Bron: Archief Cornets de Groot.

[p. 45]

een instinkt van de automaat geworden. Ze werd in onze dagen gestyleerd: de eerste mens op de maan is een dansende robot.
Onze tijd is er een van dansers.
Christenen hebben in onze tijd niets te zoeken.

De dans. De menuet, de cancan, de jive, de twist.
Het protest ertegen.
Zoals het strand van het Christendom werd gezuiverd, toen de vrouw er haar boezem ontblootte, zo heeft de dans zich van het Christendom bevrijd.

Een christelijke politiek: wat moet men zich daar bij voorstellen?

Pascal plaatste de wereld als een nul tussen twee hiaten, en vond daarom dat je als een Christen moest leven.
Hebben zijn bemoeiingen om voor het bestaan van het luchtledig de bewijzen te vinden, met zijn ‘horror vacui’ te maken?-
Onze tijd vult de hiaten in.

Niet omdat de ruimte ontdekt werd, ontstond er een nieuw tijdperk, maar omdat de mensen de ‘geest des tijds’ rond zagen vliegen in ufo’s (zie mijn voorwoord bij De open ruimte).1
Niet omdat na ’45 het kolonialisme verdween, ontstond er een andere, een wegwerp- en consumptiecultuur – maar omdat het lichaam naar vrijheid streefde. En omdat bij díe geest dit lichaam hoort, kwam het rijk van de vrijheid tegenover het rijk van de dwang te staan.

De geest des tijds bepaalt het aanzien van het lichaam. Vervolgens bepaalt dat lichaam het aanzien van de wereld.

In onze tijd zijn lichaam en geest nauwer met elkaar verbonden dan ooit. We worden niet meer boos – onze adrenalinespiegel stijgt. “Maar zou dat dan geen ondeugd zijn?”

Deugden bestaan niet en Christelijke deugden al helemaal niet.

Wij hebben het lichaam van een danser: op aarde, in de ruimte, op de maan. De dans krijgt eindelijk de kans te worden wat het in beginsel is: een toelaatbare vorm van seksueel verkeer.

———–

In verband met het bovenstaande las ik zojuist Vestdijks essay Pascal als lijfauteur. De schok der herkenning! Dit is werkelijk het artikel dat aan het begin van Bikinistond: het motto boven dat stuk2 ik uit dit essay. Bovendien staat het artikel (van Vestdijk) aan het begin van De open ruimte.3 Dit artikel verklaart die titel! En ik was alles straal vergeten: hoe kan dat? Wat is het mechanisme, en waarom werkt het zo?

Ik zou Bikini eens opnieuw moeten lezen. Als ik daar de moed maar toe had!
Wat weerhoudt me daar toch van?

Ik bekijk de foto op het achterplat van Tropische jaren: zelfs ik heb het lichaam van een danser.

Maar er is iets dat me verlamt. Na die schok der herkenning ben ik tot niets meer in staat.

Foto achterzijde 'Tropische jaren'
 


  1. Zie vooral p. 12 van het voorwoord. []
  2. De Pensée die als motto aan Bikini vooraf gaat: ‘Il faut se connaître soi-même: quand cela ne servirait pas à trouver le vrai, cela au moins sert à régler sa vie.’ (Men moet zichzelf leren kennen; als dat niet helpt om de waarheid te vinden, kan het tenminste dienen om wat meer regel in te brengen in ons leven; en niets is nodiger dan dat. – vert. Rob Limburg). []
  3. Zijn essaybundel uit 1967. []

Plaats een reactie