De eerste schooldag was nog geen uur oud, of Klaas de Barbaas stopte me een artikel toe, fluisterend dat er haast bij was. Dick volgde de volgende dag, maar die zei er tenminste niets bij, en dat ontlastte mijn geweten een weinig. Ik ben nog op zoek gegaan naar potentiële auteurs – mensen, die de mooiste herinneringen bewaarden aan Joop Schouten. En ik kreeg ook wel een aantal allerliefste anekdotes te horen over deze kleurige persoonlijkheid! Maar zou men die ook wel te boek willen stellen, vroeg ik, en ik schudde maar vast van nee, teneinde gevoelens van teleurstelling te voorkomen. Ik krijg die anekdotes toch wel, dacht ik. Ik wachtte rustig af. Toen kwam Jaques Nunnink met een stuk. Dat was gisteren, en vandaag – dinsdag 20 sept. – kwam ook Jules, ons aller Jules met iets moois.
Mijn weerstand brak, en hier is dan het eerste nummer van dit jaar. Dik is het niet. Vijf kantjes. Drie gele velletjes. Een schroomvallig begin. Maar er volgen zeker nog meer. Volgeschreven. Door u. En dik! Hele pakken!
CN