Over LEVEN van George en Eran Producties
Vaak gaan de stukken van George en Eran Producties over een ‘wereldwijs, divers en veranderend Nederland’ met titels als ‘George & Eran worden veganisten’, ‘George & Eran worden racisten’, enz., maar LEVEN handelt over een vriendschap tusssen twee vrolijke, onbezorgde mannen die een gelijkgestemde vrouw leren kennen. Onbezorgd is de vriendschap niet, want deze Roos blijkt kort na de kennismaking een tumor te hebben. Daarmee verandert het verhaal al snel in een relaas over haar ziekte- en stervensproces en over wat dit met de gezamenlijke en onderlinge vriendschappen doet.
Roos zelf verschijnt niet op het toneel. Haar rol wordt in eerste instantie uitgebeeld door violiste Myrthe Helder, begeleid door andere leden van Club Classique. Zij doorsnijden de voorstelling met strijkkwartetten van Schubert en Brahms tot Glass en Piazolla. Maar ook de mannen nemen de rol van Roos op zich, en die van anderen: artsen, verpleegkundigen, een treinconducteur.
Er staan, naast de leden van het kwartet, dus maar twee acteurs op het toneel, maar anders dan bij Godot zitten zij niet vast aan hun rol of aan hun plaats. Er wordt voortdurend van positie gewisseld, in volkomen natuurlijke overgangen. Een van de acteurs, Adam Kissequel, legt uit:
‘In onze meningensamenleving neigen we ernaar anderen – vooral die we niet kennen – terug te brengen tot één dimensie. Maar een mens is niet dit of dat. Situaties bepalen ons denken en doen. We zijn zo druk om iedereen een plek te geven, jij staat daar, ik hier – daardoor vergeten we vaak echt te kijken naar de mens tegenover ons. De voorstelling waarschuwt ons niet te verharden, niet vast te lopen in aannames over anderen.’
Het mooie is natuurlijk dat in strijkkwartetten bij uitstek met stem- en positiewisselingen wordt gespeeld. Het levert een mooi, divers en geïntegreerd geheel op – een beeld allicht van de samenleving die het gezelschap voor ogen staat.