Over The Florida Project (Sean Baker, 2017)
The Florida Project: gedraaid als een film op een smartphone, als een selfie van een project, een pracht- c.q. krachtwijk pal tegen Disney World aan, bestaande uit The Magic Castle en Futureworld, twee goedkope motels voor toeristen maar ook voor sociaal misdeelden. ‘Pregnant?’ staat er op een billboard met daaronder een nummer voor hulp. Die kan Halley (Bria Vinaite), moeder van Moonee (Brooklynn Prince), wel gebruiken. Maar krijgen doet ze die niet in het nagenoeg vangnetloze Amerika.
Van gemeenschapszin is in deze los-vaste samenleving geen sprake, ze kan op haar beste vriendin nog niet eens rekenen; pas als ze noodgedwongen haar laatste en meest heilige kapitaal inzet, bemoeit de gemeenschap zich met haar om de enige band die er wel was door te knippen.
Veel in de film wordt gezien vanuit het perspectief van de kinderen, maar de centrale figuur is Halley, de moeder, met op de achtergrond Bobby (Willem Dafoe), de manager van het complex. Hij is niet de sterke man waar ze kennelijk en ongetwijfeld op goede gronden van afziet; hooguit een soort god die wel zou willen ingrijpen, maar die dat niet kan, op het verrichten van wat onderhoudswerkzaamheden na.
The Florida Project is geen film over kinderen of over opvoeden, maar over hoe je als alleenstaande vrouw met een kind stand moet houden in een wereld zonder sociaal verband, direct naast Disney’s droomwereld voor gelukkige gezinnen. Het is een bij uitstek feministische film, die via Suffragette (Gavron, 2015) helemaal teruggrijpt op de moeder die haar kind aan de morele politie moet afstaan in Griffith’s Intolerance (1915).
Een oplossing is er niet, zeker niet in het Amerika van Trump. Over een betere wereld kun je alleen dromen: bij vuurwerk, bij een regenboog, of aan het eind, wanneer duidelijk wordt dat de oplossing die zich aandient het begin is van nog veel grotere ellende, door er met je vriendinnetje van weg te rennen, richting een ander huis, – niet een om in de fik te steken, maar om in te dromen: een sprookjeskasteel in Disney World. Zo neemt dat vluchten-in-de-fantasiediscours uiteindelijk de hele film over, tot aan dit happy end tegen wil en dank aan toe.
Heel mooi verwoord, zo bezag ik de gesuikerde ellende ook. De film is m.i. niet bij uitstek feministisch, dat gaat mij een brug te ver.
Sean Baker zegt er dit over:
https://youtu.be/B5ORanG69Oc
Hoe dan ook, een onvergetelijke film!
Wat een intelligente jongen. Ik zou gezworen hebben dat op zijn minst die co-auteur een vrouw zou zijn, maar nee: hij heet Chris Bergoch en is ook een man. Toch voldoende aanwijzingen voor mijn these:
-Halley slaat Ashley bont en blauw: vrouwen staan ook hun mannetje;
-Vrouw aan het zwembad staat op topless zonnen;
-Halley plakt haar maandverband tegen het raam, soort Pussy Riot-actie;
-Op Bobby na komt er geen fatsoenlijke man voor in de film: het zijn kinderlokkers of hoerenlopers met een gezin;
-Maar ook Bobby is niet de sterke man die de problemen wel even oplost;
-Halley kiest voor een bewust ongehuwd moederschap (BOM-vrouw zoals dat vroeger heette);
-Het jongetje wordt uit de vriendschapsband gehaald, over blijven de twee meiden die als twee sisters naar hun droomkasteel rennen.
Beatrijs Ritsema, in haar onvolprezen etiquetterubriek, benadrukt nog het sociaaleconomische perspectief en ziet in de film een aansporing voor de meer geprivilegieerden onder ons om het gebrek aan ‘etiquette’ van Halley niet te zwaar te oordelen.
Hee, wat verrassend, die mevrouw Ritsema. Dat heeft ze goed verwoord. Het was ook de insteek van de regisseur om een portret maken van de ‘hidden homeless.’ Ik zie de Moonees en de Halleys elke dag bij ons over de speelplaats huppelen.
Met Kaatje in de rol van Willem Dafoe. 😉