Ja, mijn nummer 1 is van 2020… Jammer dan! Ik zag hem pas een maand of twee geleden, en vorig jaar schoot het eindejaarslijstje er bij in.
1. I’m Thinking of Ending Things (Charlie Kaufmann)
2. Nr. 10 (Alex van Warmerdam)
3. Druk (Thomas Vinterberg)
4. The Hand of God (Paolo Sorrentino)
5. Squid Game (Hwang Dong-hyuk)
5. The French Dispatch (Wes Anderson)
6. First Cow (Kelly Reichardt)
Niet gezien:
– Dune (Denis Villeneuve)
– West Side Story (Steven Spielberg)
– No Time To Die (Cary Fukunaga)
Op herhaling:
– The Kid (Charlie Chaplin, 1921)
– Playtime (Jacques Tati, 1967)
– Tess (Roman Polanski, 1979)
Tegenvaller:
– The Power of the Dog (Jane Campion)
Dat jij Squid Game hebt ook hebt gezien, dat vind ik mooi. Jan en ik vonden het fantastisch. Zeer filosofsch en verontrustend – geen kinderspel!
Druk was… Druk. Een echte Vinterberg, wij wisten niet of we nu moesten schateren of snotteren. Mads Mikkelsen danst de sterren van het witte doek. Mijn vriendin en ik hebben na afloop op het terras 1 fles prosecco en 2 flessen wit geslecht. Niet te doen met gemberthee. ?
No time to die – ik zeg: doen! Het genre wordt danig door elkaar geschud.
Ha Kaatje!
Squid Game heb ik gezien omdat ik wilde weten waar de hype om te doen was. Ik heb het na aflevering 1 laten liggen, maar toen toch weer opgepakt, in eerste instantie om het vermaak en de vormgeving, en misschien ook om de personages. De aflevering waarin ze duo’s moesten vormen die het ineens tegen elkaar moesten opnemen vond ik het sterkst: daar werden echt ethische dilemma’s uitgespeeld. Is alles toegestaan als je leven ervan afhangt? Dat ene meisje vond van niet…
Om Druk heb ik eigenlijk alleen maar gelachen. Het leven vieren, desnoods met wat hulp uit de fles – waarom niet?
Als Bond straks nog in de bioscoop draait, wil ik er wel heen. Ben benieuwd!