Over The Love That Remains (Pálmason, 2025)
Eerlijk gezegd had ik niet door dat deze film over een echtscheiding gaat, zoals de Filmkrant 1 expliciet stelt, of over ‘male loneliness’ zoals The Guardian 2 het uitdrukt. Scènes uit een gezinsleven, dacht ik, op het ritme van de seizoenen, gelardeerd met angst- en droomvisioenen. De symboliek van pijl en boog, hanen, palen, vissen en St. Sebastiaan was me niet ontgaan, maar je mag een film misschien ook ‘as is’ bekijken, zonder alle lijntjes met elkaar te verbinden. Iets als het recht van de kijker om niet een verhaal in te worden gedwongen, maar aan alle elementen een gelijk gewicht toe te kennen, zodat je geen ervan tekort hoeft te doen…
Natuurlijk mis je dan de verklarende sleutel waardoor alles op zijn plaats valt, maar wat blijkt? Volgens een interview in Het Parool is filmmaker Hlynur Pálmason in 2017 al begonnen met het filmen van shots die naar hij zegt ‘verband houden met wat ik als de kern van de film beschouw. () Het script voor de hoofdopnames was pas vrij laat klaar, vlak voor het leeuwendeel van het filmen begon. Dat bestaat uit twee tot drie maanden filmen met de acteurs. Maar al het andere dat deze wereld creëert, film ik eerder.’ 3
Ook voor de maker zelf kwam het verhaal dus op de tweede plaats. Op de valreep van het jaar kan daar nog een ethische les uit worden getrokken: ga niet zomaar mee in het verhaal (‘Bereid je voor op oorlog’ bv.) of in het algoritme (‘Je vond dit leuk? Dan misschien dit ook’) maar hou alle mogelijkheden open. Wat dan overblijft?
Nog in mijn top tien van 2025, deze!