Over Les femmes au balcon aka The Balconettes (Merlant, 2024)
De drie furiën? De drie gratiën? De drie heksen van Macbeth? Weg met alle mythologie zou ik zeggen, deze projecties van mannelijke verlangens en angsten! Dit zijn drie hippe vrouwen die het heft in eigen hand nemen en zo’n beetje alles omkeren: op hun balkon ontvangen ze geen serenade, maar brengen die zelf aan hun gespierde overbuurman.
Het loopt helaas slecht met hem af: niet zij worden gepenetreerd, maar hij, en niet door een lichaamsopening, maar dwars door zijn lijf, vanaf zijn eigen balkon. De camera registreert het allemaal, maar met onvaste hand: vrouwen zijn emotionele en labiele wezens, nietwaar? Al in de eerste scène roept een man tegen de vrouw die hij mishandelt om op te houden met haar komedie, wat in het Frans wordt gezegd als ‘Arrête ton cinéma’. Gelukkig wilde regisseur Noémie Merlant, die een van de drie rollen speelt (de vrouw met de Marilyn-pruik) daar niets van weten.
Ze heeft een doldwaze komedie gemaakt met prachtig camerawerk, waarin alle vernederende momenten in het leven van een gemiddelde vrouw langskomen in een aaneenschakeling van genres: horror, porno, drama, slapstick… Met als belangrijkste genre de whodunit: was de moordenaar of de verkrachter verantwoordelijk?
Aan het eind van de film, wanneer manlief op een lange reis is gestuurd, lopen de drie meiden door een bevrijde wereld, waarin wel gekeken wordt maar niet gestaard, en vrouwen zich vrij voelen om zich bloot te geven. Niet op hun balkon als modern equivalent van de torenkamer uit de hoofse literatuur, waarin de verre prinses op haar ridder wacht, maar gewoon op straat. Een omgekeerde apotheose, een nederdaling.