Meneer Strè-èng, KÒMT u nog??

 

Bron: Informatief Bulletin (‘Gele vellen’), Lodewijk Makeblijde College, Rijswijk (Z-H), 10e jrg., nr. 3, 13 november 1978.

Hoofdredacteur: J.G. Streng
Redakteur interne zaken: Th. de St-Juste Milieu
Redakteur bijzondere kwesties: R.A. Cornets de Groot

Vermoeid maar voldaan streek hij met een achteloos gebaar de kuif in de schikking die zijn imago zozeer ten goede kwam: de jonge rector van de 25 jaar oude school. En geen smetje op het verleden van dat instituut, meneer!
Nee, hij had het wel getroffen. In de gang – de bel die de pauze afkondigde, was zojuist verklonken – werd hij staande gehouden door zijn conrector vwo. Een voortreffelijke kracht, hij kon niet anders zeggen. Geleund over de rail langs het trapgat, spraken zij hun voldoening uit over de afgelopen feestweek, over de inzet van al het personeel en van alle leerlingen. En peinzend, als passeerde daar in de diepte het water van een gracht, staarde hij loodrecht omlaag, zoekend naar nog íets dat besproken diende te worden. Een vriendelijke meisjesstem wekte hem op uit zijn hoge plaats: ‘Meneer Strè-èng, KÒMT u nog??’
Drommels, daar vergat hij eenvoudig zijn tijd! Een kwartier te laat in de les. En dat terwijl hij zojuist nog die goeie Cornets op de vingers had getikt, omdat die zowaar alweer zijn surveillance had ‘vergeten’. En of de duvel ermee speelde, daar stond de brave kerel, beneden aan de trap, op weg naar zijn welverdiende bakje pleur. Hij stond weer in dubio, zag Streng wel, – zou hij die 36 treden nemen of de paar minuten wachten bij de lift? Streng trachtte de natuur van die eeuwige twijfelaar na te vorsen: zou hij ook dat meisjesstemmetje hebben gehoord? Het kwam hem onwaarschijnlijk voor: Cornets zag of hoorde doorgaans niemand. Blindelings ging die door ’t leven. Zo gaf hij ook onderwijs: zonder aanzien des persoons…

Maar Cornets zat met andere problemen. Hij had, een tijdje geleden al trouwens, met Streng een ernstig woord gesproken over de houding van sommige leraren tegenover elkaar. Dat tutoyeerde elkaar dat het een lieve lust was, dat kortte namen in, in de trant van ‘Schuur’ en ‘Haas’,1 en deze losheid van vormen lag hem toch niet. Streng evenmin, had hij tot zijn blijdschap opgemerkt. Haarscherp stond het hem nog voor de geest dat zijn rector zich afvroeg, hoe men zich dit monosyllabisch simplisme voorstelde bij iemand als…
: ‘nu, laat ik maar zeggen “Meneer Frits”‘, – had Streng gezegd-.
En inderdaad, de woede laaide weer in hem op over het gebrek aan wederzijds respect van de collega’s. Daar moest een stukje over komen in het gele vel, waar hij redacteur van was. O, die krant! Da’s waar ook! Die jubileerde dit jaar! Op de laatste redactievergadering had Théodore de Saint-Juste Milieu de voltallige redactie er nog aan herinnerd, Streng, de hoofdredacteur, had ze spontaan een etentje toegezegd. ‘En niet een klein Chineesje, maar gewoon iets dat overeen stemt met onze status, – kaviaar, champagne’, had hij geroepen. Op dat moment hoorde Cornets een meisjesstem, vriendelijk, dringend: ‘Meneer Strè-èng, KÒMT u nog??’.


  1. Voor (Evert) Verschuur en (Leo) van Haaster. Cornets de Groot ging veelal als ‘Cornetto’ door het schoolgebouw. []

Plaats een reactie